در بررسی های پیشین ارتباط میگرن با برخی اختلال های روانی گزارش شده است (میتسی کاستاز 1و توماس 2،1999؛ اولکرز 3 و رچ 4، 2004). در ایران نیز همبودی میگرن با اختلال افسردگی اساسی (فارسی، جباری موروئی و مرکزی مقدم، 1384) و اختلال دو قطبی نوع I  (موسوی، تقوا، مرکزی مقدم و جباری موروئی، 1383) بررسی شده اما در زمینه همبودی میگرن با اختلال دیس تایمیک و اختلال اسکیزوافکتیو گزارشی در دست نیست که در این بررسی به آن پرداخته شده است.

هدف: در پژوهش حاضر، بینش شناختی بیماران روانی در ابعاد چندگانه سنجیده شده است. روش: نمونه این مطالعه را بیمارانی تشکیل داده اند که بر اساس معیارهای DSM-IV تشخیص اسکیزوفرنیا، اسکیزوافکتیو، اختلال دو قطبی، اختلال افسردگی اساسی با سیمایه روان پریشانه یا اختلال افسردگی اساسی بدون سیمایه روان پریشانه را دریافت کرده بودند. سنجش به وسیله مقیاس سنجش کلی (GAS) و مقیاس آگاهی از بیماری روانی (SUMD) صورت گرفته است. یافته ها: نتایج نشانگر این است که بینش ضعیف، ویژگی رایج اسکیزوفرنیا می باشد و نقایص خود آگاهی در بیماران دچار اسکیزوفرنیا شدید و فراگیر است. بیماران دچار اسکیزوفرنیا در مقایسه با دیگر گروه ها کارکرد ضعیفی نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر با یافته های پژوهش های دیگری که نقایص خودآگاهی را پیامد نقایص عصب - روان شناختی می دانند، همسوست.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: اختلالات روانی به دلیل فقدان نقایص جسمی به سختی تشخیص داده می شوند. این مشکل وقتی تشدید می شود که دو اختلال دارای نشانه ها و علایم بسیار شبیه به هم باشند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه شیوه خاطره نگاری بیماران مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و دوقطبی می باشد.روش کار: این پژوهش، پس رویدادی از نوع مورد-شاهدی بود که با روش خاطره نگاری بر روی 60 بیمار مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و دوقطبی بستری در بیمارستان های فاطمی و ایثار اردبیل در سال 1387 که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار تحقیق شامل پرسش نامه مصاحبه بالینی، روش خاطره نگاری و پرسش نامه علایم مثبت و منفی (PANSS) بود. از روش تحلیل واریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 68.07±10.36 سال بود. تفاوتی از نظر میزان تحصیلات، وضعیت ازدواج، شغل و سن وجود نداشت اما تفاوت بین گروه ها از نظر تعداد روزهای بستری، معنی دار بود (p<0.001). خاطرات بیماران دوقطبی از تنوع بیشتری نسبت به دو گروه دیگر (اسکیزوافکتیو واسکیزوفرنی) برخوردار بود که از لحاظ آماری نیز معنی دار بود (p<0.001). بیماران اسکیزوفرنی نسبت به دو گروه دیگر از میزان بی نظمی نوشتاری بیشتر و از لحاظ میانگین تعداد کلمات عاطفی و هیجانی از مقدار کمتری برخوردار بودند که هر دو مورد از لحاظ آماری معنی دار بود (p<0.001، p<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج، میانگین تعداد خاطرات و کلمات عاطفی و هیجانی در بیماران اسکیزوفرنی کمتر از بیماران اسکیزوافکتیو و دوقطبی می باشد و در بیماران اسکیزوافکتیو نیز کمتر از دوقطبی می باشد. هم چنین از لحاظ نحوه نگارش، بیماران اسکیزوفرنی در مقایسه با بیماران اسکیزوافکتیو و دوقطبی، بی نظمی نوشتاری بیشتری داشته و این بی نظمی در بیماران اسکیزوافکتیو نیز بیشتر از بیماران دوقطبی بود.

مقدمه : دو اختلال اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو از جمله اختلالات مزمن روانپزشکی می باشند که نسبت زیادی از تخت های بیمارستانی را به خود اختصاص می دهند و از جمله مشکلات رایج این بیماران افت توانایی های شناختی است. در این پژوهش به بررسی و مقایسه نارسایی های شناختی ناشی از این دو اختلال پرداخته شده است. مواد و روش کار: این بررسی یک مطالعه توصیفی – تحلیلی می باشد که بر روی 309 نفر بیمارمرد بستری در بیمارستان روانپزشکی ابن سینای مشهد انجام شده است و از بین بیماران 195 نفر مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی نوع پارانوئید و 114 نفر مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی بوده اند. برای همه این بیماران آزمون معاینه مختصر روانی (MMSE) انجام شد و از آزمون های آماری به جهت تحلیل مقایسه ای نتایج بدست آمده در 6 حوزه عملکردی استفاده شد. یافته ها: نتایج بدست آمده مبین آسیب شناختی بیشتر در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی پارانوئید بود که بیشترین ناتوانی به بخش مهارت های کلامی و حرکتی اختصاص داشت.نتیجه گیری: مهارت های کلامی و حرکتی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی شدیدا تخریب می شود لذا در روند درمان توجه ویژه به این بخش از نارسایی های شناختی ضرورت دارد. حال آنکه بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو گرچه از تخریب مشخصی در حیطه توجه و محاسبه رنج می برند در مقایسه با بیماران اسکیزوفرن وضعیت شناختی مطلوب تری دارند. شاید این تفاوت تاییدی بر تفاوت سبب شناختی این دو اختلال باشد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه ارزیابی ها و نگرش های بیماران دارای تشیخص های اسکیزوفرنیا، اسکیزوافکتیو و افسردگی اساسی بدون علایم روا ن پریشی نسبت به بیماری شان بود.روش: هفتاد و هفت بیمار دارای تشخیص های اسکیزوفرنیا، اسکیزوافکتیو و افسردگی اساسی بدون علایم روان پریشی تحت مصاحبه تشخیصی قرار گرفته و به وسیله پرسشنامه خود – ارزیابی بیماری مورد سنجش قرار گرفتند.یافته ها: در بین بیماران فوق، گروه بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و اسکیزوافکتیو در مقایسه با بیماران دارای تشخیص افسردگی اساسی بدون علایم روان پریشی، دارای سطوح بالاتر انکار بیماری و پیامدهای آن و انکار نیاز به درمان و نیز دارای سطح پایین تر نگرانی بودند.نتیجه گیری: بیماران اسکیزوفرنیا و اسکیزوافکتیو در مقایسه با بیماران افسردگی اساسی نقایص خودآگاهی بیشتر و بینش پایین تری دارند. جمعیت افسرده بدون علایم روان پریشی از بینش نسبتا بالایی در مقایسه با دو گروه دیگر برخوردار بودند.

مقدمه: هدف اصلی از پژوهش فعلی شناسایی ساختار عاملی مقیاس علایم مثبت و منفی در اختلالات طیف اسکیزوفرنی بود.روش: به همین منظور 150 بیمار مبتلا به اختلال های طیف اسکیزوفرنی (84 اسکیزوفرنی و 66 اسکیزوافکتیو) بستری در بیمارستانهای فاطمی و ایثار شهرستان اردبیل به شیوه در دسترس انتخاب شدند و با مقیاس نشانه های مثبت و منفی (PANSS) مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور تحلیل اطلاعات از دو آزمون تحلیل عامل و تحلیل تشخیصی استفاده شد.یافته ها: نتیجه تحلیل عامل روی مقیاس نشانه های مثبت و منفی (PANSS) در گروه بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی شش عامل تنش بالا، نقص ارتباطی، هذیان، کندی عاطفی، اختلال در مفهوم سازی و بی ارادگی، در گروه اختلال اسکیزوافکتیو شش عامل کندی عاطفی، حواس پرتی، از هم گسیختگی، تنش بالا، تحریک پذیری و هذیان استخراج گردید. نتیجه تحلیل تشخیصی نشان داد که در 47.1% از موارد اختلال های مورد بررسی با استفاده از مقیاس نشانه های مثبت و منفی (PANSS) درست طبقه بندی شده است.نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که ساختار عاملی اکتشافی مقیاس نشانه های مثبت و منفی (PANSS) در دو گروه بیماران مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو متفاوت است. بنابراین، این ابزار در پژوهش ها و تشخیص های بالینی دارای روایی سازه قابل قبولی است.

سابقه و هدف: ممانتین یک آنتاگونیست غیر رقابتی رسپتورهای گلوتامات نوع ان متیل دی آسپارتات میباشد که برای درمان آلزایمر متوسط تا شدید تأیید شده است. شواهد زیادی وجود دارد که ارتباط بین نوروترنسمیتر گلوتاماترژیک و بیماری اسکیزوفرنی را نشان میدهد. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی و ایمنی ممانتین بهعنوان درمان کمکی داروهای آنتیسایکوتیک در بیماران با سایکوپاتولوژی اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو میباشد. در این مطالعه اثر ممانتین بر علائم مثبت بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو بررسی شده است. مواد و روشها: مطالعه حال حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شدهی دوسوکور و دارونما کنترل میباشد. معیارهای ورود به مطالعه شامل بیماران گروه سنی 65-18 سال بود که اختلال اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو در آنها توسط روانپزشک تائید شده بود. معیارهای خروج از مطالعه شامل بارداری و شیردهی، حساسیت نسبت به داروی ممانتین و عدم رضایت شخصی جهت ورود به مطالعه در نظر گرفته شد. در یک گروه 29 نفره از بیماران، ممانتین به درمانهای معمول آنتیسایکوتیک اضافه شد و گروه 29 نفره بعدی دارونما را به همراه درمانهای معمول خود دریافت کردند. ابزار ارزیابی اولیه بالینی PANSS score بیماران بود که به صورت پرسشنامه در شروع درمان و همچنین در هفتههای 4 و 12 تکمیل شد. یافتهها: در این مطالعه اختلاف معنی دار آماری بین تغییرات PANSS در خرده معیار مثبت در بیماران گروه کنترل و ممانتین دیده نشد (07/0= P). بهطوریکه کاهش مقادیر شاخص PANSS مثبت در گروه دارو (17/7± 32/6) و در گروه گروه کنترل (25/6± 17/4) بود(07/0= P). استنتاج: ممانتین برعلائم مثبت بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو موثر نمی باشد.

مقدمه: سندرم فار، پدیده ای نادر از کلسیفیکاسیون ایدیو پاتیک هسته های قاعده ای مغز است که عمدتا با علایم روانپزشکی مانند هذیان، توهم و افسردگی با علایم نورولوژیک حرکتی و شناختی تظاهر پیدا میکند. معمولا بطور تصادفی در برش نگاری کامپیوتری مغز بیماران دچار اختلالات روانی تشخیص داده میشود.معرفی بیمار: بیمار مردی 35 ساله است که با تابلوی بالینی کاتاتونی و هذیانهای گزند و آسیب، توهمات بینایی و شنوایی در سال 1391 در بیمارستان بهاران زاهدان بستری گردید. سابقه چند ساله ای از شروع علایم خفیف تر در زمینه استرس های متعدد خانوادگی و اجتماعی در وی وجود داشت. در معاینه روانی علاوه بر هذیان گزند. آسیب، کندی سایکوموتور، عدم برقراری ارتباط چشمی و کلامی، عاطفه کند، خلق افسرده و اختلال در خواب، اشتها و عملکرد جنسی بارز بود. آزمون بهره هوشی موید عقب ماندگی ذهنی پایین تراز نرمال و آزمون چندوجهی شخصیت مینه سوتا وجود پاتولوژی روانی باعلایم اسکیزو افکتیو را مطرح می کرد. در بررسی های پاراکلینیک علیرغم آنکه کلیه اندکسهای آزمایشگاهی سرمی مانند کلسیم و فسفر در محدوده طبیعی بود، کلسیفیکاسیون گسترده و متقارن ساختمانهای مغزی گزارش گردید.نتیجه نهایی: باتوجه به شرح حال و سوابق، معاینه وضعیت روانی و ارزیابی های پاراکلینیک در این بیمار، تشخیص سندرم فار مطرح گردید و بیمار تحت درمان با داروهای الانزاپین 16 میلی گرم روزانه وسیتالوپرام 20 میلیگرم قرار گرفت. پس از هفته سوم درمان، ارتباط بیمار بهتر شده، توهمات برطرف و شدت هذیانها کاهش یافت همچنین خلق و وضعیت شناختی بیمار بهبود نسبی پیدا کرد.

زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در حیطه آسیب شناسی روانی تشخیص درست اختلال های روانی است. از آنجا که نشانه های بیماری های اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی با هم در بسیاری از جهات مشترک هستند، تشخیص این سه اختلال از هم بسیار مشکل می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درجه حرارت بدن بیماران مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دو قطبی انجام شده است.روش کار: این پژوهش، از نوع مطالعات توصیفی- مقایسه ای بر روی 60 بیمار اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دو قطبی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار تحقیق، پرسشنامه مصاحبه بالینی ساختار یافته و تب سنج جیوه ای زیر بغلی بود و از روش تحلیل واریانس یک طرفه برای تحلیل داده های بدست آمده استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه در گروه اسکیزوفرنی 11.13±38.15، در گروه اسکیزوافکتیو 10.99±34.8، در گروه خلقی دوقطبی 9.05±35.25 سال بود. 63.3% از افراد شرکت کننده تحصیلات راهنمایی، 15% دبیرستان، 16.7% دیپلم و 5% لیسانس بودند. شغل 51.7% از افراد آزاد، 8.3% کارمند و 40% از آنها بیکار بودند. 45% از آنان مجرد و 55% متاهل بودند. تعداد دفعات بستری افراد 15% یکبار مراجعه، 25% دوبار، 13.3% سه بار، 41.7% مکرر و 20% بین 10-4 بار مراجعه برای بستری داشتند. بین میانگین درجه دمای بدن بیماران اسکیزوفرنی با اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی تفاوت معنی داری وجود داشت(p<0.001) .نتیجه گیری: مقایسه تفاوت بین میانگین نوسان دمای بدنی سه گروه بیماران (اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی) نشان داد که بیماران اسکیزوافکتیو بیشتر به گروه بیماران خلقی دو قطبی نزدیک تر هستند تا بیماران اسکیزوفرنی و بیماران اسکیزوفرنی از لحاظ میانگین حفظ پایه و نوسان دمای بدن احتمالا با دو گروه (اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی) متفاوت می باشند.